Η νεολαία μας αμφισβητεί και διεκδικεί
Γράφει ο Λουκάς Αποστολίδης*Ο «ζεστός» χειμώνας του 2008 σημάδεψε με τα πρόσφατα γεγονότα τις εξελίξεις με τη σφραγίδα της νέας γενιάς. Ο Αλέξης έγινε η σπίθα που άναψε φωτιά στην κοινωνική «πυριτιδαποθήκη» αυτής της γενιάς. Οι ανοχές και οι αντοχές της νεολαίας μας τελείωσαν. Αμφισβητούν και δεν εμπιστεύονται τους κεντρικούς θεσμούς και μηχανισμούς λειτουργίας της δημοκρατίας μας.
Αμφισβητούν και απορρίπτουν την ωμή και απροκάλυπτη κρατική βία, που σκοτώνει και δεν αντέχει το χαμόγελο, την αμφισβήτηση, τη διαφορετικότητα των παιδιών.
Αμφισβητούν την ικανότητα των κυβερνώντων να εντάξουν κοινωνικά και οικονομικά τους νέους μας στην παραγωγική διαδικασία.
Αμφισβητούν το σύστημα που συσσωρεύει «μυθικό πλούτο» στα χέρια των ολίγων και οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο, στη φτώχεια τους πολλούς και ιδιαίτερα τους νέους.
Αμφισβητούν το εκπαιδευτικό σύστημα που τους παρέχει άχρηστες γνώσεις, ελλιπείς δεξιοτεχνίες και πτυχία χωρίς αντίκρισμα στην αγορά γενικότερα στην παραγωγική διαδικασία.
Αμφισβητούν τις πολιτικές των κυβερνώντων που θέλουν να δημιουργήσουν μια γενιά φοβισμένη, τρομοκρατημένη και υποταγμένη στις βουλές και διαταγές των «εχόντων και κατεχόντων» «πλούτον και εξουσίαν». Όλων αυτών που προτείνουν 3μερη εργασία, μισθούς πείνας και πειθαρχημένους πολίτες.
Όλων αυτών που «απομυζούν» το κράτος (βλέπε τον φορολογούμενο) για να σωθούν τραπεζίτες και χρηματιστές.
Αμφισβητούν όλους αυτούς που απαγορεύουν στη νέα γενιά να ονειρεύεται ίσες ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή με σίγουρη δουλειά, ασφάλεια και ευημερία.
Γελιούνται όσοι πιστεύουν ότι αυτή την αυθόρμητη κοινωνική δυναμική της νεολαίας μας (μαθητειώσα, φοιτητική και άνεργη), θα μπορέσουν να την «καναλιζάρουν» σε κομματικές στρατηγικές και σκοπιμότητες. Τρέφουν αυταπάτες, όσοι ονειρεύονται «συντηρητικοποίηση» της κοινωνίας επειδή τα παιδιά μας πέταξαν πέτρες στα «κεφάλια της εξουσίας».
Φρονώ ότι η νεολαία μας βρίσκεται μπροστά από τα παραδοσιακά κόμματα και τις παρατάξεις είναι η αιχμή μιας κοινωνίας που «κοχλάζει». Τα νιάτα χλευάζουν τους μηχανισμούς προσαρμογής σε ένα άθλιο και απάνθρωπο οικονομικό σύστημα που εκμεταλλεύεται οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά τους πολίτες. Ένα σύστημα που ζούμε την ηθική και κοινωνική κατάρρευση του.
Οι νέοι μας κραυγάζουν, ξεχειλίζουν από οργή, αναζητούν νέους δρόμους και νέες ευκαιρίες. Η αμφισβήτηση που εκφράζουν ακόμη και με τις «πέτρες που πετούν στον ουρανό» είναι μια ζωντανή ελπίδα για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα.
Αυτό το ποτάμι της οργής αμφισβητεί ευθέως την «καθεστηκυία τάξη» και τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς. Είναι η κραυγή της νεολαίας, που ο απόηχος της αγγίζει και προβληματίζει τον κάθε πολίτη. Στο πέρασμά του ο χείμαρρος της οργής της νέας γενιάς, ως ήταν φυσικό, επέφερε και υλικές ζημιές. Όπως λέει ο λαός μας «κοντά στα ξερά κάηκαν και μερικά χλωρά»
Αυτό όμως δεν μπορεί να ακυρώσει το αυθόρμητο κίνημα της νεολαίας που από το πεζοδρόμιο ξύπνησε και τους γονείς και συζητιέται στα σπίτια.
Ας μην επιχειρούν όμως διάφοροι «κονδυλοφόροι» διαταγμένοι ινστρούκτορες της «καθεστηκυίας τάξης» να φορέσουν «κουκούλες» στη νέα γενιά και να χύσουν «κορκοδείλια δάκρυα».
Η νέα γενιά αμφισβητεί, αλλά και διεκδικεί:
Διεκδικεί ίσες ευκαιρίες στα δημόσια αγαθά και τις υπηρεσίες (δημόσια παιδεία, εργασία, ασφάλιση, αξιοπρεπές εισόδημα και σεβασμό στα κοινωνικά δικαιώματα).
Διεκδικεί ένα συμμετοχικό- αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα με σεβασμό στα δικαιώματα της νέας γενιάς. Αξιώνει συμμετοχή στο σχεδιασμό για το μέλλον της η νέα γενιά.
Διεκδικεί τα συνταγματικά δικαιώματα για ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερίες να γίνονται σεβαστά στην πράξη και να μην αποτελούν «επιταγές» χωρίς αντίκρισμα.
Διεκδικεί το δικαίωμα να ονειρεύεται ένα καλύτερο δικαιότερο και ανθρωπινότερο κόσμο.
Η νέα γενιά δεν σαγηνεύεται από τους «θρησκευτικούς» και σοσιαλιστικούς παραδείσους. Θέλει να ζήσει το σήμερα, να σχεδιάζει το αύριο και να μπορεί να ονειρεύεται το μέλλον.
*Πρ. Αντιπρόεδρος της Βουλής,
Υφ. Εθνικής Άμυνας
Αμφισβητούν και απορρίπτουν την ωμή και απροκάλυπτη κρατική βία, που σκοτώνει και δεν αντέχει το χαμόγελο, την αμφισβήτηση, τη διαφορετικότητα των παιδιών.
Αμφισβητούν την ικανότητα των κυβερνώντων να εντάξουν κοινωνικά και οικονομικά τους νέους μας στην παραγωγική διαδικασία.
Αμφισβητούν το σύστημα που συσσωρεύει «μυθικό πλούτο» στα χέρια των ολίγων και οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο, στη φτώχεια τους πολλούς και ιδιαίτερα τους νέους.
Αμφισβητούν το εκπαιδευτικό σύστημα που τους παρέχει άχρηστες γνώσεις, ελλιπείς δεξιοτεχνίες και πτυχία χωρίς αντίκρισμα στην αγορά γενικότερα στην παραγωγική διαδικασία.
Αμφισβητούν τις πολιτικές των κυβερνώντων που θέλουν να δημιουργήσουν μια γενιά φοβισμένη, τρομοκρατημένη και υποταγμένη στις βουλές και διαταγές των «εχόντων και κατεχόντων» «πλούτον και εξουσίαν». Όλων αυτών που προτείνουν 3μερη εργασία, μισθούς πείνας και πειθαρχημένους πολίτες.
Όλων αυτών που «απομυζούν» το κράτος (βλέπε τον φορολογούμενο) για να σωθούν τραπεζίτες και χρηματιστές.
Αμφισβητούν όλους αυτούς που απαγορεύουν στη νέα γενιά να ονειρεύεται ίσες ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή με σίγουρη δουλειά, ασφάλεια και ευημερία.
Γελιούνται όσοι πιστεύουν ότι αυτή την αυθόρμητη κοινωνική δυναμική της νεολαίας μας (μαθητειώσα, φοιτητική και άνεργη), θα μπορέσουν να την «καναλιζάρουν» σε κομματικές στρατηγικές και σκοπιμότητες. Τρέφουν αυταπάτες, όσοι ονειρεύονται «συντηρητικοποίηση» της κοινωνίας επειδή τα παιδιά μας πέταξαν πέτρες στα «κεφάλια της εξουσίας».
Φρονώ ότι η νεολαία μας βρίσκεται μπροστά από τα παραδοσιακά κόμματα και τις παρατάξεις είναι η αιχμή μιας κοινωνίας που «κοχλάζει». Τα νιάτα χλευάζουν τους μηχανισμούς προσαρμογής σε ένα άθλιο και απάνθρωπο οικονομικό σύστημα που εκμεταλλεύεται οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά τους πολίτες. Ένα σύστημα που ζούμε την ηθική και κοινωνική κατάρρευση του.
Οι νέοι μας κραυγάζουν, ξεχειλίζουν από οργή, αναζητούν νέους δρόμους και νέες ευκαιρίες. Η αμφισβήτηση που εκφράζουν ακόμη και με τις «πέτρες που πετούν στον ουρανό» είναι μια ζωντανή ελπίδα για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα.
Αυτό το ποτάμι της οργής αμφισβητεί ευθέως την «καθεστηκυία τάξη» και τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς. Είναι η κραυγή της νεολαίας, που ο απόηχος της αγγίζει και προβληματίζει τον κάθε πολίτη. Στο πέρασμά του ο χείμαρρος της οργής της νέας γενιάς, ως ήταν φυσικό, επέφερε και υλικές ζημιές. Όπως λέει ο λαός μας «κοντά στα ξερά κάηκαν και μερικά χλωρά»
Αυτό όμως δεν μπορεί να ακυρώσει το αυθόρμητο κίνημα της νεολαίας που από το πεζοδρόμιο ξύπνησε και τους γονείς και συζητιέται στα σπίτια.
Ας μην επιχειρούν όμως διάφοροι «κονδυλοφόροι» διαταγμένοι ινστρούκτορες της «καθεστηκυίας τάξης» να φορέσουν «κουκούλες» στη νέα γενιά και να χύσουν «κορκοδείλια δάκρυα».
Η νέα γενιά αμφισβητεί, αλλά και διεκδικεί:
Διεκδικεί ίσες ευκαιρίες στα δημόσια αγαθά και τις υπηρεσίες (δημόσια παιδεία, εργασία, ασφάλιση, αξιοπρεπές εισόδημα και σεβασμό στα κοινωνικά δικαιώματα).
Διεκδικεί ένα συμμετοχικό- αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα με σεβασμό στα δικαιώματα της νέας γενιάς. Αξιώνει συμμετοχή στο σχεδιασμό για το μέλλον της η νέα γενιά.
Διεκδικεί τα συνταγματικά δικαιώματα για ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερίες να γίνονται σεβαστά στην πράξη και να μην αποτελούν «επιταγές» χωρίς αντίκρισμα.
Διεκδικεί το δικαίωμα να ονειρεύεται ένα καλύτερο δικαιότερο και ανθρωπινότερο κόσμο.
Η νέα γενιά δεν σαγηνεύεται από τους «θρησκευτικούς» και σοσιαλιστικούς παραδείσους. Θέλει να ζήσει το σήμερα, να σχεδιάζει το αύριο και να μπορεί να ονειρεύεται το μέλλον.
*Πρ. Αντιπρόεδρος της Βουλής,
Υφ. Εθνικής Άμυνας
