Υπάρχω όσο φαίνομαι και ζω όσο με βλέπεις

Του Αλ. Χρυσανθακόπουλου

Αυτό είναι το νέο υπαρξιακό σύνθημα μιας γενιάς σε αδιέξοδο. Οι αλλοτριωμένοι καθοδηγητές της, της δίνουν απλόχερα: αδιαφορία, αναλγησία, διαφθορά, αναξιοκρατία, μαύρες κουκούλες, λοστούς, σιδερόβεργες, συνταγές για βόμβες μολότωφ, βύσματα στο στρατό, φανατισμό, μέσο για διορισμό, κομματικές σημαίες, περιφρόνηση, ξενοφιλία, αρνησιπατρία, ανθελληνισμό, ασέβεια, αθεΐα, αιρέσεις, «φράγκα» για χαφιεδισμό, ναρκωτικά, ποδοσφαιρική τυφλότητα, καταστροφική μανία, χειραγώγηση συνείδησης, την μαυρίλα της ψυχής τους, ανόητο παρόν και αβέβαιο μέλλον, ημιτελείς σπουδές και φθαρμένα πρότυπα, ανίσχυρα πτυχία, και ανασφάλιστη κακοπληρωμένη εργασία, διαλυμένες οικογένειες και χωρισμένους γονείς, παιδεία ημιμαθή και εμπορευματικό αθλητισμό, αφίσες προπαγάνδας, μπαράκια με «μπόμπες», σάπια κρέατα και μεταλλαγμένες τροφές, καμένα δάση, και παραλίες βούρκους, πρότυπα αρπαχτής και αραχτής, ηγέτες παρακμής και ινδάλματα πορνείας, ατομικισμό και αφιλία, αγελαία αισθήματα όχλου και κοινωνική συνείδηση κυκλώματος, παρέες χαμένες και έρωτες προδομένους, τηλεοπτικά σκουπίδια και μουσική αποχαύνωση, καπνούς και δακρυγόνα… Οι νέοι έχουν πάντα δίκιο, ακόμη και όταν με αφέλεια, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα παραφέρονται!! Γιατί τους λείπει η αγάπη, τους στερείται η αλληλεγγύη και τους επιβάλλονται νοσηρές συνθήκες. Το γεγονός, ότι τα παιδιά των εχόντων πλούτο καταστρέφουν τις περιουσίες των άλλων, είναι γιατί έχουν πολλά και νομίζουν ότι τους ανήκουν τα πάντα, όπως τους λέει ο μπαμπάκας τους (αρχικλέφτης του συστήματος διαπλοκής). Το ότι έχει οργανωθεί ένα δίκτυο με αμφίβολης προέλευσης καθοδηγητές που χρησιμοποιεί την νεανική ευαισθησία και αποπροσανατολίζει το νεολαιίστικο κίνημα είναι δεδομένο, η σκοπιμότητα και η παραπλάνηση είναι πια τεχνική της παραπολιτικής. Η αναρχική και η αντιεξουσιαστική πολυχρωμία με πολλές παραλλαγές οδηγεί στη χαοτική πλανητική αταξία στην οποία οι νέοι γίνονται εύκολη λεία και τυφλοί οπαδοί. Η συναισθηματική, άρα ανθρωπιστική προσέγγιση μετατρέπεται αντιφατικά σε βία και τραμπουκισμούς, καταστάσεις αρρωστημένες. Η οικολογική αφύπνιση δεν μπορεί να συμβαδίσει με τους ανέξοδους πυρπολητές που ξεριζώνουν δενδράκια… Το μίσος στην εξουσία δεν μπορεί να μετατρέπεται σε παρακράτος.. Η ατομική τρομοκρατία δεν καταστέλλει την κρατική βία, αντίθετα η μία νομιμοποιεί την άλλη… Το να πετάς πέτρες δεν είναι δα και έκφραση ταξικής αγανάκτησης, χουλιγκανισμός των γηπέδων είναι.. Το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι κατάντησε αναρχικοί και αστυνόμοι… Το σύστημα δεν ανατρέπεται με ατομικές εξάρσεις και βανδαλισμούς. Η τηλεόραση συντηρεί την επίδειξη των πρωταγωνιστών σε τρέχοντα χρόνο, παίζεται έργο και προβάλλεται θέαμα. Η τηλεκρατορία, τα τηλεδικαστήρια, οι τηλεμάρτυρες, οι τηλεκαταδικασμένοι, οδηγούν σε κατάλυση -υποκατάσταση όλων των θεσμών σε μια ιδιότυπη τηλεδικτατορία!! Θύτες και θύματα διασύρονται στο βωμό της τηλεθέασης. Οι κατεστραμμένες περιουσίες, ο διεθνής διασυρμός, η ακύρωση τουριστικών αφίξεων, οι οικονομικές συνέπειες και η ανομία είναι μερικές από τις συνέπειες των ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Υπάρχει και ένα παράπλευρο όφελος για την κυβέρνηση, ένα μεγάλο γεγονός, όπως ο τραγικός φόνος ενός μικρού παιδιού σκέπασε το χρονίζον σκάνδαλο του βατοπεδίου και μετατόπισε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Η επικοινωνιακή τακτική έχει γίνει αυτοσκοπός. Υπάρχουν όσο φαίνονται και ζούν όσο τους δίνουμε σημασία…