Η επίσκεψή μου είχε κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, γιατί στο ιστορικό αυτό περιβάλλοντα χώρο συναρθρώνονται το η μάχη του χθες που καθιέρωσε την κυριαρχία του Φιλλίπου αρχικά και του Μ. Αλεξάνδρου ύστερα, με τον αγώνα του σήμερα.
Στα ίδια αυτά χώματα, λίγο πιο πέρα γύρω από τον περίφημο λέοντα προς τιμή και μνήμη της θυσίας των Ιερολοχιτών ,των νέων που ανήκαν στην ‘’αφρόκρεμα’’ της τότε Θηβαϊκής κοινωνίας, σήμερα διεξάγεται ένας άλλος αγώνας για τη ματαίωση της εγκατάστασης της μονάδας παραγωγής Η/Ε από Φ/Α .
Οι δημότες αντιδρούν ,ανθίστανται, επιμένουν, υπομένουν , παραμένουν στον γενέθλιο τόπο τους κόντρα στις αντίξοες συνθήκες παραγωγής υπό το καθεστώς παγκοσμιοποίησης και της ασυδοσίας των αγορών που πλήττουν κυρίως την πρωτογενή παραγωγή της περιοχής
Είναι βαθύτατα πεπεισμένοι ότι αυτού του είδους η ανάπτυξη θα προσβάλει ανεπιστρεπτί το περιβάλλον και θα στρεβλώσει ανεπανόρθωτα το συγκεκριμένο και συγκροτημένο όραμά τους για την ήπια και πράσινη ανάπτυξη που έχουν σχεδιάσει σε αγαστή συνεργασία με την δημοτική τους αρχή.
Είναι πανομοιότυπος: α) με τον επιτυχή αγώνα που πριν 1 ½ χρόνο διεξήγαγε η ‘’ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ‘’ στα Βάγια για τη ματαίωση ίδιας εγκατάστασης, έχοντας μάλιστα αντίθετη : 1) την παρωχημένη δημαρχιακή αντίληψη περί τον ορισμό της ανάπτυξης στις σημερινές συνθήκες και 2) το προηγούμενο κακό παράδειγμα αποδοχής τέτοιας εγκατάστασης μέσα στα γεωγραφικά όρια του ιστορικού Δήμου Θηβαίων για την ευθύνη της οποίας σήμερα κονταροχτυπιούνται οι (νυν και πριν) δημοτικοί άρχοντες της πόλης , της οποίας η νυν πλειοψηφία «καλοβλέπει» και «προσβλέπει» ακόμη και στην εγκατάσταση μονάδας καύσης απορριμμάτων και για την οποία η Νομαρχία ως Πόντιος Πιλάτος «… νίπτει τας χείρας της….»
β) Είναι πανομοιότυπος με την σύσσωμη αντίδραση του Λαού των Βαγίων στην εγκατάσταση φυλακών μέσα στα διοικητικά του όρια σε αντίθεση με τη Θήβα όπου οι τότε υπέρμαχοι/ες σήμερα τύπτουν τα στήθη των.
γ) Είναι αγώνας πανομοιότυπος με τον γιγαντιαίο πρωτοφανή ξεσηκωμό τριών τότε γειτονικών Κοινοτήτων στην περίοδο της αυτοδιοικητικής μου θητείας που απότρεψε την εγκατάσταση ρυπαρών πτηνοσφαγείων στην ‘’καρδιά ‘’ της εύφορης γης και πάλι μέσα στα διοικητικά όρια του Δήμου Βαγίων ,.
Η συμπαράσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Βοιωτών που εκδηλώθηκε το βράδυ της Πέμπτης κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, ήταν παρωνυχίδα μπροστά στο ανυποχώρητο δυναμισμό ,στο άκαμπτο σθένος και στην σωστή στρατηγική επιλογή σύσσωμου του Δημοτικού Συμβουλίου με επικεφαλής τον Δήμαρχο , του οποίου ο αγώνας δεν είναι κομματικός με την τρέχουσα σημασία του όρου αλλά βαθύτατα πολιτικός.
Δεν θα αποφύγω τον πειρασμό με την συγκυρία αυτή να μνημονεύσω πώς όρισε την τραγικότητα του πολιτικού και τα προβλήματα της πολιτικής ο Πλούταρχος τέκνο ως γνωστό της Χαιρώνειας: «Ο πολιτικός είναι υποχρεωμένος να ζει σε πλήρη διαφάνεια. Ο έλεγχος της δημόσιας και της υποτυπώδους ιδιωτικής ζωής του είναι αδυσώπητος. Επιβάλλεται ‘’να προβάλλει εαυτόν ώσπερ εν θεάτρω, το λοιπόν αναπεπταμένον’’ ,όπως διαπιστώνει ο Πλούταρχος. Η αγωνία του λάθους και τα άγχος των επιλογών ουδέποτε τον εγκαταλείπουν. Χωρίς να είναι Καίσαρ πρέπει καθημερινά να περνά ένα Ρουβίκωνα. Για τον πολιτικό το σφάλμα είναι έγκλημα. Ο ανελέητος λαός τον παρατηρεί με μεγεθυντικό φακό. ‘’…Τα μικρά φαίνεται μεγάλα των αμαρτημάτων εν τοις πολιτικοίς’’. Υπό τις συνθήκες αυτές θα μπορούσε ίσως να δικαιώσει κανείς την υπερβολή του στωικού Χρυσίππου, πού αρνιόταν να πολιτευθεί με τη δικαιολογία ότι: ‘’..ει μεν πονηρά πολιτεύεται, τοις θεοίς απαρέσκει, ει δε χρηστά, τοις πολίταις..’’ »Ο πολιτικός κρίνεται πάντα, όχι από την προσπάθεια του, αλλά από το αποτέλεσμα.. Η πολιτική είναι η Σφίγγα, πού κατασπαράσσει όποιον δεν καταφέρει να λύσει το αίνιγμα της, παρατηρούσε ο Μaurras. O μεγάλος Γάλλος πολιτικός Αρ. Μοριάν έλεγε για τις αξιώσεις των οπαδών: ‘’Αν είσαι κοντά τους, διαμαρτύρονται γιατί δεν βρίσκεσαι στη Βουλή. Αν εργάζεσαι στο Κοινοβούλιο επικρίνεσαι γιατί δεν τους επισκέπτεσαι στο χωριό. Αν γί-νεται πόλεμος, κατηγορείσαι γιατί απασχολείσαι με τη Βουλή και δεν μετέχεις στον πόλεμο. Αν σπεύδεις να μεταβείς στο μέτωπο, εξεγείρονται γιατί ακόμη δεν σκοτώθηκες....’’ »Όμως, πέρα απ' αυτή την καθημερινή δοκιμασία, ο πολιτικός είναι η πιο τραγική μορφή στον δημόσιο βίο. Είναι υποχρεωμένος να συμφιλιώνει το αίσθημα με τη λογική και πολλές φορές να θυσιάζει το πρώτο. Είναι υποχρεωμένος να βρίσκει καθημερινά λύση ανάμεσα στο αίσθημα και στο καθήκον. Η υποχρέωση να μη αγαπάς υπερβολικά ή να μη μισείς καθόλου, να κινείσαι sine ira et studio (=άνευ οργής ή ευνοίας) ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα.
Είναι υποχρεωμένος να συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη φαντασία και να ζητεί το αδύνατο, για να επιτύχει το δυνατό. Είναι ακόμη υποχρεωμένος να συμβιβάζει την ηθική των απολύτων σκοπών και την ηθική των αποτελεσμάτων, πού είναι το κριτήριο της πολιτικής ευδοκίμησης. Είναι, τέλος, υποχρεωμένος να αρκείται στην ισορρόπηση του δυνατού και του επιθυμητού του μέσου και τού σκοπού, της ιδέας και του συμφέροντος, του απόλυτον και του σχετικού».
Στα ίδια αυτά χώματα, λίγο πιο πέρα γύρω από τον περίφημο λέοντα προς τιμή και μνήμη της θυσίας των Ιερολοχιτών ,των νέων που ανήκαν στην ‘’αφρόκρεμα’’ της τότε Θηβαϊκής κοινωνίας, σήμερα διεξάγεται ένας άλλος αγώνας για τη ματαίωση της εγκατάστασης της μονάδας παραγωγής Η/Ε από Φ/Α .
Οι δημότες αντιδρούν ,ανθίστανται, επιμένουν, υπομένουν , παραμένουν στον γενέθλιο τόπο τους κόντρα στις αντίξοες συνθήκες παραγωγής υπό το καθεστώς παγκοσμιοποίησης και της ασυδοσίας των αγορών που πλήττουν κυρίως την πρωτογενή παραγωγή της περιοχής
Είναι βαθύτατα πεπεισμένοι ότι αυτού του είδους η ανάπτυξη θα προσβάλει ανεπιστρεπτί το περιβάλλον και θα στρεβλώσει ανεπανόρθωτα το συγκεκριμένο και συγκροτημένο όραμά τους για την ήπια και πράσινη ανάπτυξη που έχουν σχεδιάσει σε αγαστή συνεργασία με την δημοτική τους αρχή.
Είναι πανομοιότυπος: α) με τον επιτυχή αγώνα που πριν 1 ½ χρόνο διεξήγαγε η ‘’ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ‘’ στα Βάγια για τη ματαίωση ίδιας εγκατάστασης, έχοντας μάλιστα αντίθετη : 1) την παρωχημένη δημαρχιακή αντίληψη περί τον ορισμό της ανάπτυξης στις σημερινές συνθήκες και 2) το προηγούμενο κακό παράδειγμα αποδοχής τέτοιας εγκατάστασης μέσα στα γεωγραφικά όρια του ιστορικού Δήμου Θηβαίων για την ευθύνη της οποίας σήμερα κονταροχτυπιούνται οι (νυν και πριν) δημοτικοί άρχοντες της πόλης , της οποίας η νυν πλειοψηφία «καλοβλέπει» και «προσβλέπει» ακόμη και στην εγκατάσταση μονάδας καύσης απορριμμάτων και για την οποία η Νομαρχία ως Πόντιος Πιλάτος «… νίπτει τας χείρας της….»
β) Είναι πανομοιότυπος με την σύσσωμη αντίδραση του Λαού των Βαγίων στην εγκατάσταση φυλακών μέσα στα διοικητικά του όρια σε αντίθεση με τη Θήβα όπου οι τότε υπέρμαχοι/ες σήμερα τύπτουν τα στήθη των.
γ) Είναι αγώνας πανομοιότυπος με τον γιγαντιαίο πρωτοφανή ξεσηκωμό τριών τότε γειτονικών Κοινοτήτων στην περίοδο της αυτοδιοικητικής μου θητείας που απότρεψε την εγκατάσταση ρυπαρών πτηνοσφαγείων στην ‘’καρδιά ‘’ της εύφορης γης και πάλι μέσα στα διοικητικά όρια του Δήμου Βαγίων ,.
Η συμπαράσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Βοιωτών που εκδηλώθηκε το βράδυ της Πέμπτης κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, ήταν παρωνυχίδα μπροστά στο ανυποχώρητο δυναμισμό ,στο άκαμπτο σθένος και στην σωστή στρατηγική επιλογή σύσσωμου του Δημοτικού Συμβουλίου με επικεφαλής τον Δήμαρχο , του οποίου ο αγώνας δεν είναι κομματικός με την τρέχουσα σημασία του όρου αλλά βαθύτατα πολιτικός.
Δεν θα αποφύγω τον πειρασμό με την συγκυρία αυτή να μνημονεύσω πώς όρισε την τραγικότητα του πολιτικού και τα προβλήματα της πολιτικής ο Πλούταρχος τέκνο ως γνωστό της Χαιρώνειας: «Ο πολιτικός είναι υποχρεωμένος να ζει σε πλήρη διαφάνεια. Ο έλεγχος της δημόσιας και της υποτυπώδους ιδιωτικής ζωής του είναι αδυσώπητος. Επιβάλλεται ‘’να προβάλλει εαυτόν ώσπερ εν θεάτρω, το λοιπόν αναπεπταμένον’’ ,όπως διαπιστώνει ο Πλούταρχος. Η αγωνία του λάθους και τα άγχος των επιλογών ουδέποτε τον εγκαταλείπουν. Χωρίς να είναι Καίσαρ πρέπει καθημερινά να περνά ένα Ρουβίκωνα. Για τον πολιτικό το σφάλμα είναι έγκλημα. Ο ανελέητος λαός τον παρατηρεί με μεγεθυντικό φακό. ‘’…Τα μικρά φαίνεται μεγάλα των αμαρτημάτων εν τοις πολιτικοίς’’. Υπό τις συνθήκες αυτές θα μπορούσε ίσως να δικαιώσει κανείς την υπερβολή του στωικού Χρυσίππου, πού αρνιόταν να πολιτευθεί με τη δικαιολογία ότι: ‘’..ει μεν πονηρά πολιτεύεται, τοις θεοίς απαρέσκει, ει δε χρηστά, τοις πολίταις..’’ »Ο πολιτικός κρίνεται πάντα, όχι από την προσπάθεια του, αλλά από το αποτέλεσμα.. Η πολιτική είναι η Σφίγγα, πού κατασπαράσσει όποιον δεν καταφέρει να λύσει το αίνιγμα της, παρατηρούσε ο Μaurras. O μεγάλος Γάλλος πολιτικός Αρ. Μοριάν έλεγε για τις αξιώσεις των οπαδών: ‘’Αν είσαι κοντά τους, διαμαρτύρονται γιατί δεν βρίσκεσαι στη Βουλή. Αν εργάζεσαι στο Κοινοβούλιο επικρίνεσαι γιατί δεν τους επισκέπτεσαι στο χωριό. Αν γί-νεται πόλεμος, κατηγορείσαι γιατί απασχολείσαι με τη Βουλή και δεν μετέχεις στον πόλεμο. Αν σπεύδεις να μεταβείς στο μέτωπο, εξεγείρονται γιατί ακόμη δεν σκοτώθηκες....’’ »Όμως, πέρα απ' αυτή την καθημερινή δοκιμασία, ο πολιτικός είναι η πιο τραγική μορφή στον δημόσιο βίο. Είναι υποχρεωμένος να συμφιλιώνει το αίσθημα με τη λογική και πολλές φορές να θυσιάζει το πρώτο. Είναι υποχρεωμένος να βρίσκει καθημερινά λύση ανάμεσα στο αίσθημα και στο καθήκον. Η υποχρέωση να μη αγαπάς υπερβολικά ή να μη μισείς καθόλου, να κινείσαι sine ira et studio (=άνευ οργής ή ευνοίας) ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα.
Είναι υποχρεωμένος να συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη φαντασία και να ζητεί το αδύνατο, για να επιτύχει το δυνατό. Είναι ακόμη υποχρεωμένος να συμβιβάζει την ηθική των απολύτων σκοπών και την ηθική των αποτελεσμάτων, πού είναι το κριτήριο της πολιτικής ευδοκίμησης. Είναι, τέλος, υποχρεωμένος να αρκείται στην ισορρόπηση του δυνατού και του επιθυμητού του μέσου και τού σκοπού, της ιδέας και του συμφέροντος, του απόλυτον και του σχετικού».
