Μια απλή ματιά μπορεί να ξεχωρίσει αυτούς που είναι εκεί για να πιούν το ποτό τους και αυτούς που είναι υπό την επήρεια κοκαΐνης, MDMA ή οτιδήποτε άλλου χημικού ναρκωτικού κυκλοφορεί. Φυσικά νοθευμένα και με τεράστιους κινδύνους για την σωματική και την ψυχολογική ουσία του χρήστη.
Και δεν μιλάμε για περιστασιακούς χρήστες, που μπορεί να κάνουν την … «κουτουράδα» σε μια συγκεκριμένη στιγμή αλλά για έναν τεράστιο αριθμό νέων που έχει ως δεδομένη την χρήση ναρκωτικών ουσιών ως μέρος της «διασκέδασης» και «χαλάρωσης» του.
Όλα γνωστά, στην δεμένη αστυνομία που προτιμά κάθε τόσο «συμβολικά» να κάνει κάποιες συλλήψεις κυρίως μικροεμπόρων ή χρηστών, καθώς οι «ΜΕΓΑΛΟΙ» έχουν πληθώρα μέσων για να τις αποφύγουν. Θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει άλλωστε ότι η ετήσια ποσότητα ναρκωτικών που κατάσχουν οι Αρχές, δεν είναι παραπάνω από την κατανάλωση της βραδιάς της Πρωτοχρονιάς.
Αυτό δεν έγινε ξαφνικά και τυχαία. Δεν το ξεκίνησε κάποιος και απλά κάποιοι υπόλοιποι «ΧΑΖΟΙ» τον ακολούθησαν. Ήρθαν ως φυσική πράξη μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, που μεγάλωσε με βάση ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό πρότυπο. Αυτό τον MTV και γενικότερα του εξ’ Αμερικής εισαγωμενου αντι-πνευματικού τρόπου ζωής, που ως μόνο σκοπό έχει την ικανοποίηση των βασικών ανθρώπινων ενστίκτων, σε σημείο μάλιστα που τα διαστρέφει. Ήρθε ως αποτέλεσμα της «θεοποιήσεως» μιας ολόκληρης κάστας διεφθαρμένων και αρρώστων ψυχικά ανθρώπων, που άλλοτε ήταν τραγουδιστές άλλοτε ηθοποιοί και άλλοτε μοντέλα, πάντα όμως γεμάτοι συμπλέγματα και συναισθηματικά κενά. Η μετατροπή αυτών των ανθρώπων σε «Πρότυπα» μέσα στα πλαίσια της «PAX HOLLYWOODIANA», στο πολιτιστικό επίπεδο, που κατά πολύ ξεπέρασε τις σφαίρες επιρροής των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να φέρει άλλα αποτελέσματα. Οι «Επιτυχημένοι γιάπηδες» του 1980 που χρησιμοποιούσαν κοκαΐνη έγιναν τα πρότυπα του κάθε νεόπλουτου, που θέλησε να τους μιμηθεί.
Έξω και πέρα από κάθε ανάλυση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά, έξω από κάθε προσπάθεια δημιουργίας «μοντέλων» για να εξηγηθούν οι λόγοι που τόσο πολύς νέος κόσμος οδηγείται προς αυτή την επιλογή, πρέπει να θέσουμε το εξής: Η χρήση ναρκωτικών, μπορεί πολύ άνετα να δομήσει την «κορυφή» του φιλελεύθερου τρόπου σκέψης και ζωής, αποδεικνύοντας την ίδια την ανελευθερία αυτής της ιδεολογίας. Το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος», η «ελευθερία της επιλογής», ο υποχρεωτικός σχεδόν υλισμός, είναι όλα μέρος του μηχανισμού σκέψης που οδηγεί στην ατραπο των ναρκωτικών. Ο ηδονισμός και για να το πούμε πιο απλά ο ατομικισμός δεν μπορούν παρά να έχουν αυτά τα αποτελέσματα.
Βέβαια, εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο «ατομικισμός» δεν αφορά μόνον τους ίδιους τους χρήστες, αλλά ίσως πολύ περισσότερο το περιβάλλον τους. Η διάλυση των οικογενειακών δομών έχει ήδη επιτύχει εκεί όπου η «παγκοσμιοποίηση» έχει προχωρήσει. Στις «καλές συνοικίες» των Βορείων και Νοτίων προαστίων της Αθήνας, εκεί όπου οι πατεράδες και οι μητέρες έχουν «καριέρες» και εμπνέονται από τα ΣΥΡΙΖΙΚΑ ιδεολογήματα των «δικαιωμάτων» έχουν ξεχάσει τον ρόλο τους ως γονείς, ασχολούμενοι με τις δικές τους ζωές. Τα παιδιά τους δεν αποτελούν πλέον προτεραιότητα.
Και για να κατευνάσουμε τις σκέψεις τους, παρέχουν στα παιδιά τους τόσο ασύδοτη ελευθερία, όσο και οικονομικούς πόρους που ένα φυσιολογικό παιδί δεν θα μπορούσε να ξοδέψει. Προτιμούν όμως να νομίζουν ότι «προσφέρουν τα πάντα» στα παιδιά τους, παρά να είναι δίπλα τους.
Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω μια παράγραφο και να παραθέσω μετά την πηγή της: «Το αποξενωμένο μοναχικό άτομο προσλαμβάνει την «Ελευθερία» σα «φυσικό δικαίωμα» και η ιδέα του για «ατομική ελευθερία» έχει πάρει το χαρακτήρα δόγματος. Το άτομο, ζώντας την τραγικότητα της απομόνωσης του, ψάχνει την «απόλυτη ηρεμία» της ολοκλήρωσης του στο έξω από την πραγματικότητα «εμείς» αναζητώντας τη λύση του πραγματικού προβλήματος της απομόνωσης του σε ένα φανταστικό «εμείς», έξω από κοινωνικές σχέσεις. Κάθε φορά που η φαντασίωση υποχωρεί, τη θέση της παίρνει η πραγματικότητα της αλλοτριωτικής απομόνωσης και γίνεται η μόνη αλήθεια που, επειδή υπάρχει, δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Το άτομο ταυτίζεται με την ανασφάλεια, την ανημπορία, την περιχαράκωση που απορρέει από την αλλοτρίωση, γίνεται ένα μαζί της και έτσι «μοιραία» συμφιλιώνεται με αυτήν. Αυτή είναι η «ανθρώπινη μοίρα», μέσα στον καπιταλισμό».
Το κείμενο αυτό, προέρχεται από τον Ριζοσπάστη και δίνει μια συγκεκριμένη άποψη, με την οποία όσοι έχουν εθνικά και λαϊκά ιδεώδη δεν μπορούν να διαφωνούν.
Η κοινωνία μας, η γεροντική και παρηκμασμένη Ελληνική κοινωνία (εδώ έχουμε πετύχει την σύγκληση με τους φίλους μας Ευρωπαίους), έχει ακόμη ένα βάρος στην καμπούρα της. Αυτό της αδιάκοπης φθοράς της νεολαίας της λόγω της εκτεταμένης και ευρείας χρήσης ναρκωτικών ουσιών και μάλιστα από ένα μέρος του πιο δυναμικού και «περίεργου» κομματιού της, αυτού που θέλει εμπειρίες και αναζητήσεις.
Οι επικρατούσες απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση του ζητήματος είναι δύο. Η πρώτη «επικρατούσα» στον ελληνικό (και καλά), πνευματικό (επίσης καλά), κόσμο είναι αυτή που ζητά την αποποινικοποίηση – όχι μόνο των μαλακών ναρκωτικών, και η οποία θεωρεί, με βάση την Αριστερή υλιστική αντίληψη ότι αφού θα σταματήσει να υπάρχει υπερκέρδος από την μαύρη αγορά ναρκωτικών, αυτόματα το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του.
Η άλλη, πιο «παραδοσιακή» και ας μου επιτραπεί «Δεξιά» άποψη είναι αυτή που ζητά αυστηρότερη καταστολή σε διάφορα επίπεδα, μέχρι και το εθνικιστικό σύνθημα που μιλά για «θάνατο στους εμπόρους ναρκωτικών».
Ο γραφών απορρίπτει εντελώς την πρώτη ως ένα ακόμη «εφεύρημα» του Αριστερού «ανθρωπισμού» που αποδεικνύει την απανθρωπιά του αλλά και που αναδεικνύει την ιστορική ρηχότητα της Αριστερής σκέψης που περιορίζει τον άνθρωπο σε οικονομικό παράγοντα. Θα μπορούσε άραγε η «Αριστερή» ιντελλιγκεντσια, να μας εξηγήσει τι γίνεται στις περιπτώσεις όπου τα χρησιμοποιούμενα ναρκωτικά δεν είναι καθόλου ακριβά ή «παράνομα»; Ή δεν έχει ακούσει για ανθρώπους που εισπνέουν βενζίνη ή και κόλλα;
Όσο για την δεύτερη άποψη, παρόλο που η εφαρμογή της δεν θα κάνει κακό, δεν μπορεί και να λύσει το πρόβλημα. Διότι όσο υπάρχουν αγοραστές και κέρδη, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ρισκάρουν, θα διαφθείρουν και τελικά θα σκοτώνουν.
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα δεν υπάρχει μαγική οδός. Εάν δεν αλλάξει ριζικά ο προσανατολισμός της κοινωνίας, αν ο ισοπεδωτικός υλισμός δεν κατατροπωθεί, εάν δεν τεθούν πάλι στο τέλος του δρόμου της ανθρώπινης ζωής αξίες και στόχοι για τους οποίους αξίζει κανείς να αγωνιστεί, δεν θα υπάρξει λύση.
Και ακριβώς εκεί βρίσκονται οι ευθύνες των προηγούμενων γενεών που κληροδότησαν στη δική μου το πρόβλημα των ναρκωτικών.
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΑ.Ο.Σ. ΘΗΒΩΝ
Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Χ. ΤΟΥΤΟΥΖΑΣ
Και δεν μιλάμε για περιστασιακούς χρήστες, που μπορεί να κάνουν την … «κουτουράδα» σε μια συγκεκριμένη στιγμή αλλά για έναν τεράστιο αριθμό νέων που έχει ως δεδομένη την χρήση ναρκωτικών ουσιών ως μέρος της «διασκέδασης» και «χαλάρωσης» του.
Όλα γνωστά, στην δεμένη αστυνομία που προτιμά κάθε τόσο «συμβολικά» να κάνει κάποιες συλλήψεις κυρίως μικροεμπόρων ή χρηστών, καθώς οι «ΜΕΓΑΛΟΙ» έχουν πληθώρα μέσων για να τις αποφύγουν. Θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει άλλωστε ότι η ετήσια ποσότητα ναρκωτικών που κατάσχουν οι Αρχές, δεν είναι παραπάνω από την κατανάλωση της βραδιάς της Πρωτοχρονιάς.
Αυτό δεν έγινε ξαφνικά και τυχαία. Δεν το ξεκίνησε κάποιος και απλά κάποιοι υπόλοιποι «ΧΑΖΟΙ» τον ακολούθησαν. Ήρθαν ως φυσική πράξη μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, που μεγάλωσε με βάση ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό πρότυπο. Αυτό τον MTV και γενικότερα του εξ’ Αμερικής εισαγωμενου αντι-πνευματικού τρόπου ζωής, που ως μόνο σκοπό έχει την ικανοποίηση των βασικών ανθρώπινων ενστίκτων, σε σημείο μάλιστα που τα διαστρέφει. Ήρθε ως αποτέλεσμα της «θεοποιήσεως» μιας ολόκληρης κάστας διεφθαρμένων και αρρώστων ψυχικά ανθρώπων, που άλλοτε ήταν τραγουδιστές άλλοτε ηθοποιοί και άλλοτε μοντέλα, πάντα όμως γεμάτοι συμπλέγματα και συναισθηματικά κενά. Η μετατροπή αυτών των ανθρώπων σε «Πρότυπα» μέσα στα πλαίσια της «PAX HOLLYWOODIANA», στο πολιτιστικό επίπεδο, που κατά πολύ ξεπέρασε τις σφαίρες επιρροής των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να φέρει άλλα αποτελέσματα. Οι «Επιτυχημένοι γιάπηδες» του 1980 που χρησιμοποιούσαν κοκαΐνη έγιναν τα πρότυπα του κάθε νεόπλουτου, που θέλησε να τους μιμηθεί.
Έξω και πέρα από κάθε ανάλυση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά, έξω από κάθε προσπάθεια δημιουργίας «μοντέλων» για να εξηγηθούν οι λόγοι που τόσο πολύς νέος κόσμος οδηγείται προς αυτή την επιλογή, πρέπει να θέσουμε το εξής: Η χρήση ναρκωτικών, μπορεί πολύ άνετα να δομήσει την «κορυφή» του φιλελεύθερου τρόπου σκέψης και ζωής, αποδεικνύοντας την ίδια την ανελευθερία αυτής της ιδεολογίας. Το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος», η «ελευθερία της επιλογής», ο υποχρεωτικός σχεδόν υλισμός, είναι όλα μέρος του μηχανισμού σκέψης που οδηγεί στην ατραπο των ναρκωτικών. Ο ηδονισμός και για να το πούμε πιο απλά ο ατομικισμός δεν μπορούν παρά να έχουν αυτά τα αποτελέσματα.
Βέβαια, εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο «ατομικισμός» δεν αφορά μόνον τους ίδιους τους χρήστες, αλλά ίσως πολύ περισσότερο το περιβάλλον τους. Η διάλυση των οικογενειακών δομών έχει ήδη επιτύχει εκεί όπου η «παγκοσμιοποίηση» έχει προχωρήσει. Στις «καλές συνοικίες» των Βορείων και Νοτίων προαστίων της Αθήνας, εκεί όπου οι πατεράδες και οι μητέρες έχουν «καριέρες» και εμπνέονται από τα ΣΥΡΙΖΙΚΑ ιδεολογήματα των «δικαιωμάτων» έχουν ξεχάσει τον ρόλο τους ως γονείς, ασχολούμενοι με τις δικές τους ζωές. Τα παιδιά τους δεν αποτελούν πλέον προτεραιότητα.
Και για να κατευνάσουμε τις σκέψεις τους, παρέχουν στα παιδιά τους τόσο ασύδοτη ελευθερία, όσο και οικονομικούς πόρους που ένα φυσιολογικό παιδί δεν θα μπορούσε να ξοδέψει. Προτιμούν όμως να νομίζουν ότι «προσφέρουν τα πάντα» στα παιδιά τους, παρά να είναι δίπλα τους.
Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω μια παράγραφο και να παραθέσω μετά την πηγή της: «Το αποξενωμένο μοναχικό άτομο προσλαμβάνει την «Ελευθερία» σα «φυσικό δικαίωμα» και η ιδέα του για «ατομική ελευθερία» έχει πάρει το χαρακτήρα δόγματος. Το άτομο, ζώντας την τραγικότητα της απομόνωσης του, ψάχνει την «απόλυτη ηρεμία» της ολοκλήρωσης του στο έξω από την πραγματικότητα «εμείς» αναζητώντας τη λύση του πραγματικού προβλήματος της απομόνωσης του σε ένα φανταστικό «εμείς», έξω από κοινωνικές σχέσεις. Κάθε φορά που η φαντασίωση υποχωρεί, τη θέση της παίρνει η πραγματικότητα της αλλοτριωτικής απομόνωσης και γίνεται η μόνη αλήθεια που, επειδή υπάρχει, δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Το άτομο ταυτίζεται με την ανασφάλεια, την ανημπορία, την περιχαράκωση που απορρέει από την αλλοτρίωση, γίνεται ένα μαζί της και έτσι «μοιραία» συμφιλιώνεται με αυτήν. Αυτή είναι η «ανθρώπινη μοίρα», μέσα στον καπιταλισμό».
Το κείμενο αυτό, προέρχεται από τον Ριζοσπάστη και δίνει μια συγκεκριμένη άποψη, με την οποία όσοι έχουν εθνικά και λαϊκά ιδεώδη δεν μπορούν να διαφωνούν.
Η κοινωνία μας, η γεροντική και παρηκμασμένη Ελληνική κοινωνία (εδώ έχουμε πετύχει την σύγκληση με τους φίλους μας Ευρωπαίους), έχει ακόμη ένα βάρος στην καμπούρα της. Αυτό της αδιάκοπης φθοράς της νεολαίας της λόγω της εκτεταμένης και ευρείας χρήσης ναρκωτικών ουσιών και μάλιστα από ένα μέρος του πιο δυναμικού και «περίεργου» κομματιού της, αυτού που θέλει εμπειρίες και αναζητήσεις.
Οι επικρατούσες απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση του ζητήματος είναι δύο. Η πρώτη «επικρατούσα» στον ελληνικό (και καλά), πνευματικό (επίσης καλά), κόσμο είναι αυτή που ζητά την αποποινικοποίηση – όχι μόνο των μαλακών ναρκωτικών, και η οποία θεωρεί, με βάση την Αριστερή υλιστική αντίληψη ότι αφού θα σταματήσει να υπάρχει υπερκέρδος από την μαύρη αγορά ναρκωτικών, αυτόματα το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του.
Η άλλη, πιο «παραδοσιακή» και ας μου επιτραπεί «Δεξιά» άποψη είναι αυτή που ζητά αυστηρότερη καταστολή σε διάφορα επίπεδα, μέχρι και το εθνικιστικό σύνθημα που μιλά για «θάνατο στους εμπόρους ναρκωτικών».
Ο γραφών απορρίπτει εντελώς την πρώτη ως ένα ακόμη «εφεύρημα» του Αριστερού «ανθρωπισμού» που αποδεικνύει την απανθρωπιά του αλλά και που αναδεικνύει την ιστορική ρηχότητα της Αριστερής σκέψης που περιορίζει τον άνθρωπο σε οικονομικό παράγοντα. Θα μπορούσε άραγε η «Αριστερή» ιντελλιγκεντσια, να μας εξηγήσει τι γίνεται στις περιπτώσεις όπου τα χρησιμοποιούμενα ναρκωτικά δεν είναι καθόλου ακριβά ή «παράνομα»; Ή δεν έχει ακούσει για ανθρώπους που εισπνέουν βενζίνη ή και κόλλα;
Όσο για την δεύτερη άποψη, παρόλο που η εφαρμογή της δεν θα κάνει κακό, δεν μπορεί και να λύσει το πρόβλημα. Διότι όσο υπάρχουν αγοραστές και κέρδη, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ρισκάρουν, θα διαφθείρουν και τελικά θα σκοτώνουν.
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα δεν υπάρχει μαγική οδός. Εάν δεν αλλάξει ριζικά ο προσανατολισμός της κοινωνίας, αν ο ισοπεδωτικός υλισμός δεν κατατροπωθεί, εάν δεν τεθούν πάλι στο τέλος του δρόμου της ανθρώπινης ζωής αξίες και στόχοι για τους οποίους αξίζει κανείς να αγωνιστεί, δεν θα υπάρξει λύση.
Και ακριβώς εκεί βρίσκονται οι ευθύνες των προηγούμενων γενεών που κληροδότησαν στη δική μου το πρόβλημα των ναρκωτικών.
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΑ.Ο.Σ. ΘΗΒΩΝ
Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Χ. ΤΟΥΤΟΥΖΑΣ
