Το κινέζικο κεφάλαιο έχει ανάγκη το λιμάνι του Πειραιά και τον εμπορευματικό σταθμό στο Θριάσιο , για να ελέγχει άμεσα ολόκληρο το δίκτυο της διανομής των εξαγωγών της Κίνας. Η Κίνα ελέγχει ήδη τον ΟΤΕ . Καλοβλέπει να «μπει» στον ΟΣΕ, ώστε να διακινεί μόνη της τις κινέζικες εξαγωγές, προς Βερολίνο και Παρίσι. Η Κίνα προτείνει τη ναυπήγηση 320 ελληνόκτητων πλοίων, επειδή το 50% του συνολικού όγκου των εμπορευματικών της ανταλλαγών γίνεται με ελληνικά πλοία και προσβλέπει σε μείωση του κόστους μεταφοράς, ενισχύοντας ταυτόχρονα τον τομέα των ναυπηγείων της.
Και μαζί με όλα αυτά ανακοινώθηκε ότι στόχος της Κίνας είναι να διπλασιάσει τις εξαγωγές της προς την Ελλάδα, ώστε σε πέντε χρόνια να φτάσουν τα 8 δισ. δολάρια. Από επενδύσεις που γίνονται με γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος, οι εργαζόμενοι ποτέ δεν κερδίζουν, ανεξάρτητα αν οι επενδύσεις αυτές γίνονται από ντόπια ή ξένα κεφάλαια, από δυτικά ή ανατολικά. Το αντίθετο μάλιστα.
Ειδικά επενδύσεις που λανσάρονται σαν σανίδα σωτηρίας, αντλούν προοπτικές μεγάλων κερδών από μειώσεις μισθών, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των συντάξεων, ενώ συρρικνώνονται άλλοι κλάδοι της οικονομίας.
Το παράδειγμα των ναυπηγείων είναι χαρακτηριστικό, της κλωστοϋφαντουργίας, του έτοιμου ενδύματος, του επίπλου κλπ. Η άρον-άρον παραχώρηση υποδομών, λιμανιών, σιδηροδρόμων, ναυπηγοεπισκευαστικών ζωνών και η αξιοποίησή τους από τις κινεζικές πολυεθνικές θα δημιουργήσουν ελάχιστες θέσεις εργασίας, μπροστά στην ανεργία που θα προκαλέσει π.χ. η συρρίκνωση των ναυπηγείων, η μαζική εκτόπιση μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Κάποιο μάλιστα στέλεχος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας περί τα εμποροεπενδυτικά ζητήματα – εν όψει μάλιστα των περιφερειακών εκλογών - , πολύ(αυτό)διαφημίζει ως προσωπική του επιτυχία πρώτου μεγέθους την πιθανή εξαγωγή λαδιού στην Κίνα .
Όμως η ‘’ΚΥΡ. ΕλΕΥΘ’’ (10.10.2010, σελ.20 με τίτλο « Χίμαιρα οι μπίζνες με την Κίνα ») γράφει: ‘’Οι προσδοκίες για εξαγωγές ελληνικού λαδιού …. και για πρόσκληση τουριστών… ήταν .. μάταια ’’ . Στοιχηματίζω ότι αν γίνει , δεν θα ωφελήσει τους μικροπαραγωγούς αγρότες, αλλά τους μεγαλέμπορους και εξαγωγείς , που θα συνεχίσουν να το αγοράζουν πάμφθηνα και το πωλούν κερδοσκοπώντας.
Ιστορικά οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, επειδή έχουν ως κινητήρια δύναμή τους το κέρδος, εμποδίζουν και φρενάρουν την ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων, προκαλώντας αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις , φτώχεια και διαιωνίζουν τον βολικό μύθο της ‘’Ψωροκώσταινας’’ με life style προσωπείο . Αυτά λέει οποιοδήποτε κλασικό εγχειρίδιο οικονομικής θεωρίας και όχι μόνο Μαρξιστικής θεώρησης.
Επενδύσεις για βιώσιμη ανάπτυξη που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες , αλλά που προφανώς κάτω από εκμεταλλευτικές, αν όχι νεοαποικιακές σχέσεις παραγωγής δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Και μαζί με όλα αυτά ανακοινώθηκε ότι στόχος της Κίνας είναι να διπλασιάσει τις εξαγωγές της προς την Ελλάδα, ώστε σε πέντε χρόνια να φτάσουν τα 8 δισ. δολάρια. Από επενδύσεις που γίνονται με γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος, οι εργαζόμενοι ποτέ δεν κερδίζουν, ανεξάρτητα αν οι επενδύσεις αυτές γίνονται από ντόπια ή ξένα κεφάλαια, από δυτικά ή ανατολικά. Το αντίθετο μάλιστα.
Ειδικά επενδύσεις που λανσάρονται σαν σανίδα σωτηρίας, αντλούν προοπτικές μεγάλων κερδών από μειώσεις μισθών, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των συντάξεων, ενώ συρρικνώνονται άλλοι κλάδοι της οικονομίας.
Το παράδειγμα των ναυπηγείων είναι χαρακτηριστικό, της κλωστοϋφαντουργίας, του έτοιμου ενδύματος, του επίπλου κλπ. Η άρον-άρον παραχώρηση υποδομών, λιμανιών, σιδηροδρόμων, ναυπηγοεπισκευαστικών ζωνών και η αξιοποίησή τους από τις κινεζικές πολυεθνικές θα δημιουργήσουν ελάχιστες θέσεις εργασίας, μπροστά στην ανεργία που θα προκαλέσει π.χ. η συρρίκνωση των ναυπηγείων, η μαζική εκτόπιση μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Κάποιο μάλιστα στέλεχος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας περί τα εμποροεπενδυτικά ζητήματα – εν όψει μάλιστα των περιφερειακών εκλογών - , πολύ(αυτό)διαφημίζει ως προσωπική του επιτυχία πρώτου μεγέθους την πιθανή εξαγωγή λαδιού στην Κίνα .
Όμως η ‘’ΚΥΡ. ΕλΕΥΘ’’ (10.10.2010, σελ.20 με τίτλο « Χίμαιρα οι μπίζνες με την Κίνα ») γράφει: ‘’Οι προσδοκίες για εξαγωγές ελληνικού λαδιού …. και για πρόσκληση τουριστών… ήταν .. μάταια ’’ . Στοιχηματίζω ότι αν γίνει , δεν θα ωφελήσει τους μικροπαραγωγούς αγρότες, αλλά τους μεγαλέμπορους και εξαγωγείς , που θα συνεχίσουν να το αγοράζουν πάμφθηνα και το πωλούν κερδοσκοπώντας.
Ιστορικά οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, επειδή έχουν ως κινητήρια δύναμή τους το κέρδος, εμποδίζουν και φρενάρουν την ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων, προκαλώντας αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις , φτώχεια και διαιωνίζουν τον βολικό μύθο της ‘’Ψωροκώσταινας’’ με life style προσωπείο . Αυτά λέει οποιοδήποτε κλασικό εγχειρίδιο οικονομικής θεωρίας και όχι μόνο Μαρξιστικής θεώρησης.
Επενδύσεις για βιώσιμη ανάπτυξη που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες , αλλά που προφανώς κάτω από εκμεταλλευτικές, αν όχι νεοαποικιακές σχέσεις παραγωγής δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
