Και όταν οι Κομμουνιστές και Αριστεροί μιλούσαμε για τα αδιέξοδα, το χρέος, την κρί-ση του καπιταλισμού και τη φονική προοπτική των μέτρων, πού ήταν όσοι μας κατηγορούν ότι φταίμε; Παλιότερα, πόσα δημοσιεύματα δεν είχε αφιερώσει ο Ριζοσπάστης στη δεκαετία του ΄80 γα τη διόγκωση του χρέους λόγω πολεμικών δαπανών και υποβάθμισης της ελληνι-κής παραγωγής εξ αιτίας της ΕΟΚ και του παρασιτισμού των ντόπιων καπιταλιστών; Πόσο σοβαρά μας έπαιρναν τότε οι μετέπειτα αγανακτισμένοι; Που μας χρεώνουν το φταίξιμο;
Όταν έστελνε η ΕΟΚ πακτωλούς χρημάτων για να αλλάξει το αντιΕΟΚικό κλίμα στο λαό, τότε λέγαμε ότι αυτά είναι περιστασιακά και ότι οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες! Αγρόν ηγόραζαν τότε οι μετέπειτα αγανακτισμένοι και απολάμβαναν τις επιδοτήσεις «αέρα πατέ-ρα»! Όταν ο γιατρός–φακελάκιας, ο καθηγητής–ιδιαιτεράς, ο εργολάβος-φοροφυγάς, ο κάθε ρουσφετάκιας άκουγαν –από εμάς- για την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, έκλειναν τα αυτιά τους γιατί νόμιζαν ότι ήταν σύμμαχοί του! Όταν φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για μια δουλειά, μας έλεγαν ότι μόνο οι τεμπέληδες είναι άνεργοι!
Τώρα, όλος αυτός ο κόσμος, έχοντας ψηφίσει σε όλη του τη ζωή τα κόμματα του κε-φαλαίου και έχοντας κάνει πολλές φορές τη δουλειά του από την πίσω πόρτα, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι ο καπιταλισμός είναι ανελέητος! Τρελαίνεται! Του φταίνε όλοι και όλα, οπωσδή-ποτε τα κόμματα και οι πολιτικοί! Και πιστεύει στην Ελλάδα! Ξεχνάει ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί του φταίνε. Ξεχνάει ότι Ελλάδα είναι και οι εφοπλιστές, οι φαγάνες των Ολυμπια-κών έργων, οι βιομήχανοι αλλά και οι εργάτες, οι φτωχοαγρότες, ο λαός.
Τι να κάνουμε; Να μαλώσουμε τον κόσμο; Όχι, καλό θα είναι να του θυμίσουμε κά-ποια πράγματα και, το ΚΥΡΙΟ, να του πούμε ανοιχτά και ξάστερα ότι ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ, ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, πρέπει να σχηματιστεί για να ηγηθεί της αγανά-κτησης, να την οδηγήσει σε αγώνες ανατροπής και να μετασχηματίσει την κοινωνία στην κα-τεύθυνση της ανθρωπιάς και της απελευθέρωσης, αυτής που καμπόσοι ονομάζουμε ΣΟ-ΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, με όση αγανάκτηση κι αν ψάξουμε!
Όταν έστελνε η ΕΟΚ πακτωλούς χρημάτων για να αλλάξει το αντιΕΟΚικό κλίμα στο λαό, τότε λέγαμε ότι αυτά είναι περιστασιακά και ότι οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες! Αγρόν ηγόραζαν τότε οι μετέπειτα αγανακτισμένοι και απολάμβαναν τις επιδοτήσεις «αέρα πατέ-ρα»! Όταν ο γιατρός–φακελάκιας, ο καθηγητής–ιδιαιτεράς, ο εργολάβος-φοροφυγάς, ο κάθε ρουσφετάκιας άκουγαν –από εμάς- για την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, έκλειναν τα αυτιά τους γιατί νόμιζαν ότι ήταν σύμμαχοί του! Όταν φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για μια δουλειά, μας έλεγαν ότι μόνο οι τεμπέληδες είναι άνεργοι!
Τώρα, όλος αυτός ο κόσμος, έχοντας ψηφίσει σε όλη του τη ζωή τα κόμματα του κε-φαλαίου και έχοντας κάνει πολλές φορές τη δουλειά του από την πίσω πόρτα, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι ο καπιταλισμός είναι ανελέητος! Τρελαίνεται! Του φταίνε όλοι και όλα, οπωσδή-ποτε τα κόμματα και οι πολιτικοί! Και πιστεύει στην Ελλάδα! Ξεχνάει ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί του φταίνε. Ξεχνάει ότι Ελλάδα είναι και οι εφοπλιστές, οι φαγάνες των Ολυμπια-κών έργων, οι βιομήχανοι αλλά και οι εργάτες, οι φτωχοαγρότες, ο λαός.
Τι να κάνουμε; Να μαλώσουμε τον κόσμο; Όχι, καλό θα είναι να του θυμίσουμε κά-ποια πράγματα και, το ΚΥΡΙΟ, να του πούμε ανοιχτά και ξάστερα ότι ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ, ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, πρέπει να σχηματιστεί για να ηγηθεί της αγανά-κτησης, να την οδηγήσει σε αγώνες ανατροπής και να μετασχηματίσει την κοινωνία στην κα-τεύθυνση της ανθρωπιάς και της απελευθέρωσης, αυτής που καμπόσοι ονομάζουμε ΣΟ-ΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, με όση αγανάκτηση κι αν ψάξουμε!
