Βέβαια, «το γε νυν έχον», όλοι συμφωνούν ότι η κυβέρνηση (οδηγούμενη, πλέον, από τον ¨αυτόματο πιλότο¨ του Δ.Ν.Τ), δεν έχει άλλη λύση από το να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα το οποίο ορθά χαρακτηρίζεται ως «πρόγραμμα εκτάκτου ανάγκης».Εδώ, όμως, εστιάζεται και το λάθος τής κυβέρνησης. Γιατί, ναι μεν είναι αναγκασμένη να εφαρμόζει αυτό, το ξένο προς τις δικές μας πολιτικές προδιαγραφές πρόγραμμα, δεν είναι όμως υποχρεωμένη να κρύβει τις πραγματικές αιτίες που επιβάλουν την τήρησή του, προβάλλοντας σχηματικούς λόγους.
Η παθογένεια αυτή δε φαίνεται μόνο από τις αλληλοσυγκρουόμενες, σε αρκετές περιπτώσεις, τοποθετήσεις διαφόρων υπουργών και άλλων κυβερνητικών στελεχών. Η παθογένεια, που καλλιεργείται από την καταφυγή στον προσχηματικό λόγο, φαίνεται κυρίως από τις επιμέρους εξηγήσεις που δίνουν ορισμένοι υπουργοί, στην προσπάθειά τους να κρύψουν τις βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν τη γνωστή ¨διεθνή τρόικα¨ να (τους) επιβάλλει συγκεκριμένες διατάξεις νομοσχεδίων.
Η παθογένεια αυτή δε φαίνεται μόνο από τις αλληλοσυγκρουόμενες, σε αρκετές περιπτώσεις, τοποθετήσεις διαφόρων υπουργών και άλλων κυβερνητικών στελεχών. Η παθογένεια, που καλλιεργείται από την καταφυγή στον προσχηματικό λόγο, φαίνεται κυρίως από τις επιμέρους εξηγήσεις που δίνουν ορισμένοι υπουργοί, στην προσπάθειά τους να κρύψουν τις βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν τη γνωστή ¨διεθνή τρόικα¨ να (τους) επιβάλλει συγκεκριμένες διατάξεις νομοσχεδίων.
• Γιατί πόσοι Έλληνες πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι οι ρυθμίσεις τού ασφαλιστικού θα ευνοήσουν μακροπρόθεσμα τούς εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, αφού (έτσι) δεν θα συρρικνωθούν δήθεν τα ταμεία τους, όπως με προσχηματικό λόγο διατείνεται η κυβέρνηση; Αντίθετα οι πολίτες έχουν πειστεί ότι δεν θα χρειάζονταν οι αντιλαϊκές ανατροπές τού ισχύοντος ασφαλιστικού συστήματος, αν, έστω και στους μήνες που πέρασαν, είχε οργανωθεί μία γενναία εκστρατεία εναντίον όσων μεγαλοσχημόνων – και, κυρίως, εφοπλιστών, βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών – φοροδιαφεύγουν, ή αποφεύγουν να καταβάλουν στο ΙΚΑ τις εισφορές που τους αναλογούν. (Αναρίθμητες είναι οι βιομηχανίες, για παράδειγμα, στις περιοχές Θηβών, Οινοφύτων και Σχηματαρίου που χρησιμοποιούν αλλοδαπούς, τούς οποίους ούτε που νοιάζονται να δηλώσουν στο ΙΚΑ)
• Γιατί ποιοι πραγματικά πιστεύουν ότι το πρόβλημα της υπερχρέωσης των κρατικών νοσηλευτηρίων έχει τις ρίζες του στις αδυναμίες τού θεσμού του Ε.Σ.Υ, όπως με προσχηματικό λόγο, πολλοί επιχειρηματολογούν. Αντίθετα όλοι γνωρίζουν ότι αυτό οφείλεται στο ότι δεν λειτουργούν με διαφανείς διαδικασίες πολλές διοικήσεις θεραπευτηρίων, γεγονός που ευνοεί την ¨δράση¨ διαφόρων ¨εμπόρων της υγείας¨ οι οποίοι, με τις παρανομίες τους, δεν ζημιώνουν απλά και μόνο το δημόσιο και τους πολίτες αλλά ¨στέλνουν κέρδη¨ στους ιδιώτες κλινικάρχες, στους οποίους οι ασθενείς καταφεύγουν εξ’ ανάγκης.
• Γιατί, τέλος, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι που να πιστεύουν ότι το ψαλίδισμα των κατακτήσεών τους, οι οποίες είχαν θεμελιωθεί ύστερα από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες, γύρω από τα θέματα των προσλήψεων του χρόνου εργασίας, των απολύσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων κ.τ.λ. (ορισμένες, μάλιστα, είχαν θεσμοθετηθεί και με άρθρα τού Συντάγματος), προωθήθηκαν για τι δικό τους καλό (για να μη πτωχεύσει δήθεν η χώρα), όπως προσχηματικά διατείνονται ορισμένα κυβερνητικά στελέχη. (Και τα μικρά παιδιά, τώρα, ξέρουν ότι όλα αυτά τα ζήτησε το Δ.Ν.Τ για να ωφεληθεί η τάξη των εργοδοτών – η οποία, περιλαμβάνει στους κόλπους της ορισμένους που, ενώ ¨παίρνουν¨ από την πολιτεία τις παραπάνω, εξαιρετικά ευνοϊκές ρυθμίσεις, δεν δείχνουν πρόθυμοι να προχωρήσουν σε νέες επενδύσεις ή να εκσυγχρονίσουν τις υφιστάμενες, προφανώς διότι προσβλέπουν και σε άλλες ¨διευκολύνσεις¨…)
Επιμύθιο: Τον πραγματικό αντί του προσχηματικού λόγου, οφείλει να χρησιμοποιεί η κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση, και όχι μόνο όταν είναι υποχρεωμένη να παίρνει τα σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα και της επέβαλε το Δ.Ν.Τ. Διότι, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της αλήθειας θα μπορέσει τώρα – που η οικονομική κρίση βρίσκεται σε έξαρση – να αποφορτίσει τούς πολίτες από το φόβο τής πτώχευσης, αφού η Ελλάδα – ωφελημένη ήδη κατά 1 δις ευρώ από την υποτίμησή του ευρώ -, παραμένει μια συγκριτικά εύπορη χώρα με ετήσιο, κατά κεφαλή εισόδημα, 21.000 ευρώ (μη υπολογιζόμενων των 100 δις ευρώ τής παραοικονομίας), με το Α.Ε.Π στα 240 δις ευρώ, και με τη δημόσια περιουσία να υπερβαίνει κατά 100 δις ευρώ το χρέος (υπολογίζεται η περιουσία τής χώρας μας στα 400 δις ευρώ, έναντι 300 δις ευρώ που οφείλει στους διάφορους δανειστές της).
