Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Πήραμε παράταση στην αποπληρωμή του δανείου, τα επιτόκια παραμένουν υψηλά, η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει, «φως στο τούνελ» δε φαίνεται. Η παραγωγική μηχανή βρίσκεται σε κατάσταση πραγματικά δραματική. Ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι βιοτεχνίες βιώνουν το δικό τους Γολγοθά, όσες από αυτές δεν οδεύουν σε κλείσιμο.
Ο αγροτικός κόσμος μαραζώνει και οι προκλήσεις το άμεσο μέλλον για περιορισμό ή και κατάργηση των επιδοτήσεων στα αγροτικά προϊόντα αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε περιορισμό του αγροτικού εισοδήματος.
Η οικοδομή αγκομαχάει και όλα τα περιμένουμε από τον τουρισμό γιατί η ναυτιλία βρίσκεται σε κάμψη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, περιμένουμε το νέο πακέτο μέτρων σε αναζήτηση 50-70 δις. ευρώ.
Τόποι προς ανεύρεση αυτών των χρωμάτων εντοπίζονται στο να πωλήσει (ευγενικά ιδιωτικοποίηση) το κράτος τα «αργυρά και χρυσαφικά» που απομένουν. Να συνεχισθεί το φοροκυνηγητό των μικρομεσαίων εισοδημάτων και φυσικά η περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων του κόσμου της εργασίας, αλλά και της σύνταξης.
Σ’ αυτή την κατάσταση άρχισε και το παιχνίδι «μαδάμε τη μαργαρίτα»:
«αναδιάρθρωση τώρα ή όχι»
Φαίνεται ο κόμπος να φτάνει στο χτένι και χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις τόσο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο , όσο και στη χώρα μας.
Ως έθνος θα πρέπει να αποκτήσουμε αυτογνωσία και συνείδηση της κατάστασης.
Ως χώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν αντέχει η οικονομία μας και οι πολίτες τη βίαια προσαρμογή στην ευρωζώνη. Το μνημόνιο με τον τρόπο που επιβάλλει τη νέα έννομη τάξη, δε συμβάλλει ούτε στη διαμόρφωση επενδυτικού κλίματος, ούτε στην ενεργοποίηση του ζωντανού παραγωγικού δυναμικού. Συνεπώς η ανάπτυξη παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.
Σ’ αυτές τις συνθήκες που οι επενδυτές απέχουν, το άνεργο εργατικό δυναμικό, αυξάνει με μεγάλους ρυθμούς και τα μικρόμεσαία κοινωνικά στρώματα ζουν σε ανασφάλεια, πώς είναι δυνατόν να προσδοκά κανείς ανάπτυξη;
Ως κράτος μέλος της ευρωζώνης με συμμάχους τις ασθενείς οικονομίες, η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει για να παρθούν πιο τολμηρά μέτρα στο πεδίο του δανεισμού με εγγυημένο το μέσο επιτόκιο της ευρωζώνης.
Αλλιώς αργά ή γρήγορα οι κοινωνίες της Ε.Ε. δεν θα αντέξουν άλλο και θα αντισταθούν ενεργά στο γκρέμισμα του κοινωνικού μοντέλου της Ε.Ε., όσο και στις πρωτόγνωρες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται ενάντια στα εισοδήματα του κόσμου της εργασίας και των μικρομεσαίων εισοδημάτων και επαγγελμάτων. Οι λαοί πολλές φορές φαίνεται να υποτάσσονται(από φόβο, από ανάγκη) αλλά όταν τους βάζεις με την πλάτη στον τοίχο τότε αντιδρούν με το δίκιο και ζητούν ανατροπές.
