Ήταν όμως αναπάντεχη και πρωτοφανής για τα πολιτικά πράγματα της χώρας η άρνηση των -μιμούμενων την κυρία Μπιρμπίλη – υπουργών, στις προτεινόμενες από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό υποψηφιότητες για τις περιφερειακές εκλογές , παρ ότι ξέρουν ότι το ‘’ΟΧΙ’’ σε ένα πρωθυπουργό συνήθως έχει βαρύ τίμημα . Με τέτοιες κινήσεις πρώτα θίγεται σοβαρά το κύρος του Πρωθυπουργού, που έδειξε να διαπραγματεύεται για το αυτονόητο. Σοβαρό πλήγμα δέχτηκε και το επικοινωνιακό σκέλος της κυβέρνησης , αφού με τις αρνήσεις τους τα κεντρικά στελέχη της έδειξαν ότι δεν πολυπιστεύουν στο εγχείρημα τουλάχιστον σε αυτή την φάση , με τη θηλιά του μνημονίου και δεν θέλουν ν' αλλάξουν γήπεδο .
Αν υποθέσουμε ότι με τον Καλλικράτη οι δήμαρχοι ή οι περιφερειάρχες θα είναι μικροί κυβερνήτες με παρά πολλές εξουσίες, πολύ περισσότερες από ό,τι έχει π.χ. ένας υφυπουργός, κανονικά θα έπρεπε να διαγκωνίζονται για την υποψηφιότητα και να κολακεύονται για την πρωθυπουργική επιλογή... Αυτοί που τελικώς επελέγησαν κινδυνεύουν να απαξιωθούν στο δρόμο μέχρι τις εκλογές, να θεωρηθούν υποψήφιοι δεύτερης κατηγορίας (εφεδρικοί, αναπληρωματικοί) και πιθανότατα ως τέτοιοι θα αντιμετωπιστούν από τους πολίτες. Έτσι δειλά-δειλά ξεκίνησε ένα ιδιότυπο σύστημα διακυβέρνησης , με υπουργούς να πολιτεύονται προτάσσοντας «προσωπικούς στόχους τους» αντιδιαμετρικούς στις στρατηγικές επιλογές και τις εντολές του Μαξίμου . Σε μία εποχή με καταρρέουσες επιχειρήσεις , με απώλεια καθημερινά θέσεων εργασίας και τη μέση οικογένεια ανασφαλή , φοβισμένη και μοχθούσα να τα φέρει βόλτα, για να κυβερνηθεί αποτελεσματικά η χώρα χρειάζεται μία συντεταγμένη ομάδα - χωρίς προσωπικές στρατηγικές.
Μετά την άρνηση της κυρίας Μπατζελή που «τιμωρήθηκε» για την απροθυμία της να λειτουργήσει ως στρατιώτης της παράταξης, άνοιξε ο δρόμος στον κ. Περγαντά. Τα δύο –τρία τελευταία χρόνια έχω διατυπώσει ευθέως την πολιτική μου διαφωνία ως προς κάποιους χειρισμούς και επιδόσεις του. Την περασμένη βδομάδα -μόνος από όλους τους άλλους διεκδικητές – έδωσα στη δημοσιότητα ένα μεστό και σαφές κείμενο , αυτό με το οποίο έχω αυτοπροταθεί ως αντιπεριφερειάρχης . Ύστερα με ρώτησαν πως γίνεται να συνυπάρξουμε υπό την ίδια ‘’στέγη’’ στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Απάντησα ότι έχω αυτεπίγνωση αλλά όχι αυταπάτη ως προς τις προθέσεις του απέναντί μου ….
Το συλλογικό όμως όργανο που θα πρωτολειτουργήσει από 1.1.2011 θα επωμισθεί μεγάλο βάρος και αλλοίμονο αν είναι μια σέχτα άβουλων , άφωνων που θα στοιχίζονται πίσω από τυποποιημένες ιδέες και προκατασκευασμένες απόψεις υπαγορευόμενες από ξένα κέντρα. Η διαφωνία και η κριτική στάση στην πολιτική δεν είναι αμάρτημα, εκτός αν μιλάμε για πολιτική θρησκοληψία. Η Δημοκρατία ‘’τρέφεται’’ από τη διαφωνία . Η επιλογή των συνεργατών- συμβούλων είναι κεφαλαιώδους σημασίας και θα είναι ευθύνη του. Θα ήταν έκπληξη να μη διαλέξει ή να μπορέσει αποφύγει συνεργάτες που θα του επιβάλλουν για να λένε πάντα «ναι» (yes men).
Άλλωστε στην περιοχή μας διακυβεύονται αυτή την εποχή ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ (καύση απορριμμάτων στη Θήβα, Λιμάνι στη Θίσβη, Παρνασσός, ο Ασωπός είναι ανοιχτός, ο Μαλιακός έρχεται και έπεται μεγάλη συνέχεια…. ) Δεν υπάρχει πιο ύποπτο, ανησυχητικό, φαινόμενο από μια κοινωνία ‘’ομοφρονούντων’’. Μπορεί κατά τον Ξενοφώντα ‘’Ο πιο γλυκός απ΄ όλους τους ήχους να είναι ο έπαινος’’ , αλλά όμως και η αυστηρότερη κριτική όταν είναι σωστή, είναι συχνά ο μεγαλύτερός σου σύμμαχος μεταμορφωμένος…..
Έστω και αν θεωρηθεί αβροφροσύνη ή πολιτικό τακτ, θα τον συγχαίρω για το επίτευγμα της επιλογής του . Στον αγώνα που σε λίγο θα ξεκινήσει εύχομαι να δείξει σημάδια ‘’ φαντασίας στην εξουσία’’ , του συνθήματος που από το Μάη του ΄68 διατηρείται ανεξίτηλο στους τοίχους του Πανεπιστημίου της Σορβόννης από όπου πέρασε ένα φεγγάρι, αλλά δεν μας έφερε στη Βοιωτία…..
